Eski Datça sokaklarında  bir deli . Yeşim hanım, gururla ben bu köyün delisiyim diyor. 

Saçlarında rengarenk çiçekler, gözlerinde ise masmavi bir deniz—ama o çiçekler süs değil; baharı çağrıştırıyor, umudu serpiştiriyor. 

Belki de çok uzun zaman karanlıkta yürümüş bir yolcudur. Hastalığın, korkunun, yalnızlığın eşiğinden geçmiştir. Şimdi gülümseyişiyle meydan okuyor hayata . Deliliği, bir yenilgi değildir; bir zaferdir aslında. Bir başkaldırıdır “sıradan” olana, bir haykırıştır “vazgeç” diyen her sese karşı.

“El işi”  dükkânında;  her renk, her dikiş, her boncuk; içindeki savaşın bir izidir. Gülen yüzüyle seni karşılarken, “iyi ki buradayım” der gibidir sessizce.

Ve Datça’ya yolun düşerse,
yalnızca o bakışı gör yeter: Deliliğin ardında nasıl bir güç saklı, anlarsın.