Cunda’nın o neşeli, kalabalık, anason, papalina ve kızarmış ekmek kokulu sokaklarının bittiği yerde, denizin tuzunu yüzünüzde hissettiğiniz bir meydanda duruyor bu heykel. Arkasında masmavi bir gökyüzü, etrafında Ege’nin o umursamaz palmiyeleri… Ama o, yüzünü denize dönmüş, sonsuz bir bekleyişin içinde…
Bir kadın, kucağında çocuğuyla, “Vira Bismillah” deyip denize açılan kocasını bekliyor. Ege denizi cömert olduğu kadar da acımasız.
Heykel; her gün “belki de bu teknededir” diyen, “umudun” heykeli.
Denize küsmeyen ama ondan alacağını tahsil edememiş bir kadının sessiz çığlığı…
Tepede pırıl pırıl, yaşam dolu bir güneş. Heykelin hemen dibinde ise dünyanın bütün dertlerinden, ayrılıklarından ve hikayelerinden habersiz, mışıl mışıl uyuyan bir sokak köpeği…
Hayat tezatlıkların toplamından oluşuyor sanırım.