Her fotoğraf meraklısının hayalini süsleyen, bazen tesadüfen bazen de sabırla bekleyerek yakalanan “doğru anlar” vardır ya… Sanırım sonunda doğru anı yakaladım.
Her zaman ki gibi çalıştığım fabrikanın yemekhanesi önündeki ağaçlık alandan geçiyordum. İşte tam da o anda, gözüme bir hareket ilişti. Bir fidanın dalına konmuş, saydam kanatlarıyla güneşin altında pırıl pırıl parlayan bir canlı… Evet, bu bir yusufçuk!
Çocukluğumda onlara “helikopter böceği” derdim sanırım çoğu çocuk gibi. Tıpkı bir helikopter gibi, kanatlarının o hipnotize edici dönüşünden, havada süzülme ustalıklarından aldığımız ilhamla verilen bir isimdi bu. Her gördüğümde hayranlıkla izlediğim, bir gün fotoğrafını çekme hayalini kurduğum bu zarif canlıya bu kadar yakın olmak beni heyecanlandırdı.
Başta, her zamanki gibi, yaklaşır yaklaşmaz uçup gideceğini düşündüm. Doğa fotoğrafçılığı sabır isterdi, hele de bu kadar hareketli canlı ile karşı karşıyaysanız. Yavaşça, rahatsızlık vermemek için sakince elimdeki telefonu yaklaştırmaya çalıştıkça, o sakinliğini korudu. Hatta öyle ki, sanki benim varlığımdan haberdar, poz verir gibi bir duruş edası içindeydi. Göz göze geldiğimizi hissettiğim o kısacık an, benim için bir fırsattı.
Ve telefonun deklanşörüne bastım ve “o an”…
Yusufçuklar; zarif uçuşları, renkli bedenleri, dengeleyici rolleri ve zarafetleriyle doğanın temsilcileri gibi. Onları fotoğraflayabilmek, çocukluk hayallerimin gerçekleşmesi gibi.
Bazen durup etrafımıza bakmak, nefes almak, o anın içinde kaybolmak ne kadar da önemli, değil mi? Doğa bize her zaman fısıldar, yeter ki dinlemeyi bilelim. Bir çiçeğin açışı, bir kuşun ötüşü, ya da benim gibi bir yusufçukla beklenmedik bir karşılaşma… Her biri, hayatın bize sunduğu küçük ve paha biçilmez anlardır.
Ne dersiniz?