Yer, Eminönü. Fotoğrafçı, İstanbul’un günlük koşuşturması içinde beklenmedik bir anı yakalıyor, ama anın detaylarına bakınca tezatlıklar fark ediliyor. Bankta oturan teyze, belki de arkasındaki yazıdan habersiz. Üzerinde “İstanbul’un en keyifli yeri” yazan bu detay, onun o anki ruh haliyle ironik bir zıtlık oluşturuyor. Teyze el hareketleri ve dudaklarından dökülen birkaç kızgın sözle kendi dünyasını yansıtırken, fotoğrafçı bu beklenmedik çelişkiyi yakalamanın mutluluğunu yaşıyor.
Teyzenin rahatsızlığı, fotoğrafın mizahi yanını güçlendiriyor: Fotoğrafçı “keyifli” yazan fonun önünde, belki de tam tersine oldukça “keyifsiz” bir anda yakalamış onu. Bu, İstanbul’un sokak yaşamına özgü bir durum; bir an gülümserken, diğer an bir bakış ya da söz sizi gerçekliğe çeker.
Bu kare, hayatın rastlantısallığını ve sokakların doğallığını gözler önüne seriyor. İstanbul’da, sahnenin bir tarafı romantik bir hikâye anlatırken, diğer tarafı beklenmedik bir şekilde sizi hayatın en gerçek yanıyla karşılaştırır. Belki de bu, fotoğrafçı ve teyzenin istemeden kurduğu bir ortaklık: Biri tezatların peşinde, diğeri ise hayatın kendisinde.