Burgaz Ada
Adada Rum halkı, diğer yaşadığı yerlerde olduğu gibi Yunanistan’a göç etmiş ve zamanla azalmıştır. İstanbul’da yaşayan, yaz mevsimini Burgazada’da geçiren, çocukluğunu ve gençliğini Burgazada’da yaşayan öğretmen Bercuhi Berberyan Tatiana’nın yazmış olduğu “Burgazada Sevgilim” kitabında, adanın geçmişten günümüze nasıl bir değişime uğradığını anlatırken bakın Burgazada’dan nasıl bahsediyor: 
“Bir gün doğup büyüdüğüm topraklardan ayrılmak zorunda kalsaydım, vatan diye en çok yüreğim sızlayarak özleyeceğim yer Burgazada olurdu. Benim için Burgaz vatandır. Ben daha küçücük bir çocukken, ailece aşık olduk ona. Önce babam, sonra her birimiz tek tek kendimizce… Ve hiç bitmedi bu aşk…”.
“Taşını toprağını, kumunu çakılını, ağacını çalısını, börtüsünü böceğini sevdim onun. Ki hiç zor değil… Bir tek gün kalmak yeter…”.
“Ben büyüdükçe, onun da değişmesini izledim. Burgaz, eski Burgaz değil artık. Değişen dünyaya ayak uyduruyor. Hâlâ onu her gören sevdalanıyor ama… Ah siz onu eskiden görmeliydiniz. Havasını solumalıydınız. Bir şey vardı onda, insanı sarıp sarmalayan, huzur veren ve de eşitleyen.”
Kaynak: “Sait Faik Abasıyanık’ın Burgazada’sı” ozgurvemesut.wordpress.com
Zülfü Livaneli “Son Ada” kitabında anlattığı gibi mütevazi, dingin ve mistik bir hava soluyoruz. Adanın üstüne çöken hafif sisi mi anlatsam, yoksa deniz dalga seslerine karışan martı seslerini mi, yoksa gezmeye başladığınızda miskin miskin yol ortalarında uyuklayan kedilerden mi bahsetsem yoksa her dalışında nereden çıkacağını merakla beklediğiniz kara bataklardan mı? Hele yol boyunca kokusunun nereden geldiğini kestiremediğiniz, sıradan bir ot sandığınız, tekrar tekrar kokladığımız yabani kerevizlerden mi?
Ada, gözünüzde harika bir kartpostal manzarası yaratacak kadar her türlü emareyi barındırır.
Sait Faik Abasıyanık’ın bir şiiri ile bitirelim.
O ve Ben
Sana koşuyorum bir vapurun içinden
Ölmemek, delirmemek için.
Yaşamak; bütün adetlerden uzak
Yaşamak.
Hayır değil, değil sıcak
Dudaklarının hatırası
Değil saçlarının kokusu
Hiçbiri değil.
Dünyada büyük fırtınanın koptuğu böyle günlerde
Ben onsuz edemem.
Eli elimin içinde olmalı.
Gözlerine bakmalıyım
Sesini işitmeliyim
Beraber yemek yemeliyiz
Ara sıra gülmeliyiz.
Yapamam, onsuz edemem
Bana su, bana ekmek, bana zehir
Bana tad, bana uyku
Gibi gelen çirkin kızım
Sensiz edemem.
Kaynak: Vikipedia; http://tr.wikipedia.org/wiki/Ana_Sayfa
Yorumlarınız
Yorumlarınız için çok teşekkür ederim.
Bakış Açısı,
Hayatı güzel görmek bizim elimizde misal ben ;
Adalara ilk gittiğimde öğrenciydim, ilk adımımda yaşadığım şok ada içerisinde ki para üzerine kurulmuş olan düzen oldu.İyi ki yeteri kadar param yokmuş diyorum. Eğer param olsaydı adada ki en ucuz yemek yapan yeri bulmak için tüm sokakları gezmeyecektim ve o balık çorbası ile rengarenk esnafı görmeyecektim. Eğer param olsaydı elektrikli araçlar ile gezecektim ve adanın doğasından mahrum kalacaktım. Beni sadece güzergahı olan yerlere götürüp getireceklerdi, oysa ben kan ter içinde bakir olan kıyılarda adanın ruhuna yaklaştığımı hissetim.
Bazen düşünüyorum;
Nerde değişti bu mücadele ne zamandan beri paranın oyuncağı olduk. Neden martı gibi olamadık? Kanatlarımız mı yok diye yoksa martı kadar aklımız mı yok diye, bir kez daha böylesine güzel bir bakış açısıyla zihnimizi tazelediğiniz için emeklerinize sonsuz teşekkürler Şeref bey,
Fotoğrafları büyük bir ustalıkla bizlere paylaştığınız için tekrardan teşekkürler.
Özellikle tek başına duran martının fotoğrafı sanki bakışlarıyla bizlere tüm cevapları veriyor gibi…
Saygılarımla
Mehmet Can Çiftçi
